Beskid Śląski należy do regionu gór średnich, którego powierzchnia wynosi 600 km² i rozciąga się między doliną Olzy i Przełęczą Jabłonkowską (551m n.p.m.) na zachodzie, doliną Potoku Skalitanka (po stronie słowackiej), Przełęczą Zwardońską i - na południu, po stronie polskiej - doliną potoku Czerny. Od strony wschodniej Beskid Śląski od Beskidu Żywieckiego oddziela dolina rzeki Soły, a od Beskidu Małego - Brama Wilkowicka i rzeka Biała. Zachodni kraniec Beskidu Śląskiego, od rzeki Olzy po grzbiet pasma Czantorii i Stożka (978m n. p. m), położony jest w granicach Republiki Czeskiej. Powierzchnia tego obszaru wynosi ok. 54 km². Beskid Śląski budują masywne i zwarte bloki skalne o wysokościach względnych 400-700m, o łagodnych kształtach, dużym nachyleniu stoków, porozcinanych głębokimi dolinami licznych rzek i potoków (m.in. rz. Wisła, rz. Olza, rz. Biała). Doliny cieków są głębokie i długie o charakterystycznym przekroju poprzecznym - V - kształtne.

Zlewnia Potoku Dupniańskiego charakteryzuje się wysokim wskaźnikiem lesistości, przy znikomym udziale gruntów użytkowanych rolniczo i powierzchni nieleśnych. Charakterystyka zlewni potoku na tle warunków hydrologicznych Beskidu Śląskiego pozwala przyjąć, że pomimo formalnej przynależności Potoku Dupniańskiego do zlewni Odry, reprezentuje ona w pełni warunki potoków należących do Karpackiego Dorzecza Wisły.

Zasadniczo, można tu wyróżnić następujące podstawowe typy gleb:

• gleby fitogeniczne, powstające na rumoszu skalnym (rędziny i pararędziny powstałe na marglach , wapnistych piaskowcach i łupkach),
• gleby autogeniczne, do których zaliczane są dominujące w opisywanym obszarze gleby brunatne kwaśne oraz gleby bielicowe i bielice,
• gleby napływowe, powstałe na materiale napływowym, przynoszonym przez wody rzek i potoków - mady.